Gelukkig willen steeds meer ruiters vriendelijk paardrijden. Er is veel ruimte voor verbetering in onze sport. Maar wat als te vriendelijk eigenlijk onvriendelijk is? Waar ligt de grens en waar slaat het door? In de blog van deze week stof tot nadenken.
“Snapt ‘ie dat nou niet?!”
Paarden hebben een ander brein dan mensen, mensen hebben een sterk ontwikkelde ‘Prefrontale Cortex’. Daardoor kunnen wij plannen maken, terugdenken en leren van het verleden, elkaar voor de gek houden, liegen en onze emoties onder controle houden. Een paard mist dat gedeelte, anders zag de wereld er ook heel anders uit! Stel je eens voor dat dieren zo dachten als mensen… Dus nee, hij snapt het niet! Als hij niet doet wat jij vraagt dan gaat er iets mis in de communicatie of in zijn lijf. Om een paard te kunnen laten doen wat je wilt moet je dus rekening houden met die beperkte hersencapaciteit. Duidelijke (paarden)taal spreken en je paard niet vermenselijken.
Er is op het moment vanuit verschillende media veel aandacht voor topruiters die worden beschuldigd van paardonvriendelijk rijden. Persoonlijk vind ik het super dat er over nagedacht wordt want er is enorm veel ruimte voor verbetering. Maar laten we oppassen dat we niet doorslaan. Door een paard te bekijken met mensenogen loop je het risico dat te vriendelijk juist onvriendelijk wordt.
Wat is vriendelijk?
Persoonlijk denk ik dat het vriendelijkste wat je kunt doen voor je paard (buiten goede zorg en veel beweging) is om hem duidelijkheid te bieden. Heel zwart wit duidelijk zijn in wat gewenst en wat ongewenst gedrag is en daar overdreven consequent in te zijn. Dat is namelijk wat paarden onderling doen en is dat niet wat we zo graag willen? Ons paard respecteren in zijn natuurlijk gedrag?
Ooit een kudde geobserveerd? Als daar een paard zijn grens aangeeft en daar wordt geen gehoor aan gegeven dan deelt hij een flinke mep uit. Harder dan wij met een corrigerende tik ooit kunnen doen. Maar wanneer er wel gereageerd wordt dan ontspant het paard en geeft zo een beloning voor het gedrag. Dat is eerlijk en dat is duidelijk!
Jonge of onderdanige paarden geven met subtiele signalen aan respect voor de ander te tonen door de knabbelen, zich klein te maken of opzij te gaan. Als wij met een dier van 600kg werken lijkt het me geen overbodige luxe om respect te krijgen. Toch zijn er zoveel verwende (verwarde?) paarden die niks van hun eigenaar begrijpen en daarom zelf maar het voortouw nemen. Als je niet leidt, wordt je geleid. Vaak van eigenaren die het zielig vinden om hun paard te corrigeren, niet weten hóe ze moeten corrigeren of niet consequent zijn in het corrigeren en belonen op het juiste moment. Regelmatig loopt dat uit de hand en dan is het paard er altijd de dupe van want die is niet alleen ongelukkig omdat hij niks snapt van wat er van hem verwacht wordt maar die wordt vaak ook nog hard gestraft om al dat vervelende aangeleerde gedrag weer af te leren. Wat is zieliger?
(on)Vriendelijk rijden
Paarden ontspannen in hun rol als volger als jij een goede leider bent. Leiding geven heeft te maken met respect en vertrouwen, duidelijk en consequent zijn in wat wel en wat er niet moet gebeuren. Nogmaals, ik vind het heel goed dat er meer bewustzijn komt, sterker nog daar pleit ik voor! Maar begin dan ook bij jezelf! Als elke moraalridder op Social Media ook eens heel eerlijk naar zichzelf zou kijken zouden we op grote schaal veel dierenleed oplossen.
Eén hulp = reactie! Geen reactie dan zorg je voor reactie. Krijg je reactie, ontspan dan ook!
Iets heel simpels wat voor alles geldt; voorwaarts, zijwaarts, achterwaarts. Aan de hand, onder het zadel. Been, zit, teugel. Zo doen paarden dat, ze vragen en willen antwoord zo niet dan zorgen ze daarvoor. Zo wel dan laten ze het los. Eerlijk, duidelijk, consequent!
Maar op grote schaal gaat dat mis, als ruiter rijden we nog veel te vaak met ons mensenbrein. We denken dat ons paard ons voor de gek houdt, gewoon niet wilt, meerdere dingen tegelijk kan begrijpen en raken gefrustreerd omdat hij het de dag ervoor wel nog deed.
Maar een paard dénkt niet als een mens, hem daarop veroordelen is dus heel paardonvriendelijk. Hij doet gewoon wat de ruiter hem vraagt en geleerd heeft en als dat niet het gewenste is dan heb je het wellicht verkeerd aan hem uitgelegd of geleerd. Misschien geef je teveel hulpen? Tegen de hond zeg je ook niet “zit, lig, af, blijf, poot” en hoopt dan dat hij het goede doet, waarom dan wel meerdere hulpen tegelijk bij je paard? Of misschien geef je je hulp of ontspanning niet duidelijk genoeg of op het verkeerde moment waardoor je paard het verschil tussen goed en fout niet voelt? Of focus je teveel op wat je niet wilt en vertel je daarom via je hulpen helemaal niet meer wat je wél wilt? Zoek de fout eerst bij jezelf en wees duidelijker, consequenter!
Extreme trainingsmethodes
Een paard leert door het moment waarop hormonen vrijkomen. Hoe groter de adrenaline (spanning, angst, zware inspanning), hoe beter het moment binnenkomt waarbij de ontspanning/beloning (dopamine en endorfine) kwam. Adrenaline is nodig voor prestaties maar Dopamine (de beloning voor de hersenen) om te kunnen leren. Daarom werken extreme trainingsmethodes vaak ook goed voor ruiters die daar heel handig in zijn en werken die heel slecht voor mensen die daar niet handig in zijn. Daarom kun je een paard heel groots maken maar ook heel snel verpesten.
Ongeacht mijn persoonlijke mening over extreme trainingsmethodes denk ik wel dat een paard er gelukkiger van wordt als de druk hoog is maar wel weet waar hij aan toe is dan wanneer een paard niet veel hoeft te doen maar ondertussen mentaal van links naar rechts geslingerd wordt door slecht leiderschap. De extreme trainingsmethodes zullen niet veranderen juist omdat ze werken, duidelijker worden voor je eigen paard kun je wel veranderen. Een betere wereld, begin bij jezelf 😉
Liefs Solvej
21 reacties
Christin wendt · 31 oktober 2018 op 09:31
Heel leerzaam!
Helena Visser · 31 oktober 2018 op 11:49
Iemand die pretendeert kennis te hebben van hersenen en leren zou toch moeten weten dat hersenen onder invloed van adrenaline en endorfine NIETS leren. Om te leren is dopamine nodig, een stof die alleen vrijkomt in stresvrije omgeving. Door adrenaline wordt je alleen handig in het vermijden van onaangename zaken, zoals bit, zweep, kracht enz zoals die vaak worden ingezet bij paarden.
Iemand die pretendeert iets te weten van omgang tussen paard en mens zou moeten weten dat gedrag van paarden onderling nooit kan worden weerspiegeld in de relatie tussen mens en paard. Gedragsleer van paarden leert namelijk anders, bovendien zijn paarden geboren atleten en mensen zijn vergeleken bij paarden echt bijzonder traag. Onderling gedrag is in de basis aangeboren en gedrag tussen mens en paard is aangeleerd gedrag. Ale je slim bent leer je goed trainen, clikcertraining bv. Daarmee kan je olifanten beleren en walvissen, en bij paarden is het echt heel goed bruikbaar. Een paard weet dan precies wat de mens van hem wil, en door de beloning en dopamine in de hersenen leert een paard echt iets, en heel diervriendelijk.
solvej · 31 oktober 2018 op 14:40
Goeie middag Helena,
Bedankt voor je reactie op mijn blog. Het klopt inderdaad dat Dopamine verantwoordelijk is voor het leerproces, een slordige fout van mij die ik aangepast heb. Bedankt voor het attenderen daarop!
Persoonlijk vind ik je reactie wel heel erg aanvallend overkomen en dat vind ik jammer want volgens mij interpreteer je mijn blog anders dan ik hem bedoeld heb. Ik sta zelf ook absoluut niet achter extreme trainingsmethodes maar probeer zonder mijn mening teveel te benadrukken wel uit te leggen hoezo veel ruiters er wel voor kiezen. Simpelweg omdat het werkt voor hun. Als je niet anders weet en succes hebt met wat je doet dan ga je niks veranderen. Heel boos worden en schreeuwerig doen tegen mensen waar je het niet mee eens bent werkt meestal averechts (mensen zijn net paarden 😉 ). Daarom denk ik dat het verstandiger is als iedereen de hand wat meer in eigen boezem steekt en eerst eens goed nagaat of je eigen paard wel de beste zorg en training krijgt. Op brede schaal is denk ik namelijk véél meer en makkelijker iets te veranderen dan aan het topje van de ijsberg.
Verder denk ik wel dat paarden echt wel gecorrigeerd mogen worden bij ongewenst gedrag. Of dat nu aangeleerd is door de mens of door zijn eigen ervaring en karakter. Het is zelfs door gedragswetenschappers aangetoond dat een te hoge dosis dopamine kan leiden tot (stal)ondeugden doordat het paard zichzelf door middel van negatieve en positieve prikkels slechte gewoontes aanleert. Als we alle negatieve invloeden van de mens weg willen halen bij het paard moet je ook geen clickertraining doen maar hem gewoon vrij laten 😉 Want ook een neckrope, halster, hoef optillen ed. zorgt voor negatieve prikkels in het aanleren.
Fijne dag! Liefs Solvej
Sam · 1 november 2018 op 10:27
Ben het niet met je eens een paard(eigenlijk elk levend wezen maar vluchtdieren in algemeen wat sterker als andere) leert juist dmv adrenaline en endorfine…
Namelijk die 2 stoffen worden aangemaakt zodat het dier zijn vlucht of vecht reactie optimaal kan gebruiken in geval van nood.. dit steekt zo in elkaar namelijk ter bevordering van het overleven.
Dit houd dus in dat als een dier/en ja ook mens (al kan het voor de mens iets gecompliceerder werken), in een situatie beland wat vaak “trauma” of stress met zich mee brengt, en deze stoffen worden aangemaakt en het dier komt door toedoen van een bepaalde handeling uit die situatie/trauma/ stress factor dan heeft het ” geleerd” meer onbewust als bewust dat door op een bepaalde manier te gedragen hij positiviteit/ overleven/ rust daarna kan ervaren.
Stress kan in dit geval ook druk zijn die een ruiter geeft tot het paard doet wat gevraagd wordt.
En dat is ook wat de schrijver in dit stuk aanhaalt.
Iemand met verstand van zaken op dat gebied kan zowel vriendelijk zijn als streng want dat is wat het dier verwacht en staat dicht bij zijn natuur.
Maar zo kan iemand die vriendelijk is ook heel onvriendelijk zijn omdat het paard biet weet waar die aan toe is en zo constant onbewust druk verlenen waar het los moet laten en visa versa…
Maar die 2 stoffen zorgen voor een groter leer moment dan een bewust moment….
Omdat zo is mij uitgelegd…
Adrenaline en endorfine aangemaakt worden in een situatie van nood…
De handeling die daarop volgt door toedoen van je adrenaline etctra, en waardoor je dan wel of niet uit een situatie komt welke als vervelend of traumatische wordt ervaren…
Dat is de handeling die je telkens opnieuw( onbewust) in geval van nood in een soortgelijke situatie zal herhalen…
Vandaar dat negatief gedrag ook moeilijk is afgeleerd omdat negatiteit en gedrag gemakkelijker wordt aangeleerd als positief gedrag. Jammer maar helaas waar zeker als men de verkeerde knoppen indrukt.
(ik heb ptss en daarom ook dat ik weet dat het zo in elkaar steekt on te begrijpen wat ik zelf mankeerde)
Helena Visser · 31 oktober 2018 op 15:58
je hebt gelijk, mijn reactie is voor een blog te direct, sorry. Mijn bedoeling blijft hetzelfde: graag correcte info. Daarom even naar de stalondeugden: onderzoek wijst uit dat endorfine daar een rol speelt. Paarden gaan door onvrede met de situatie bepaald stereotiep gedrag vertonen waarbij endorfine vrij kan komen, dat geeft een prettig gevoel en werkt ook verslavend. Een belangrijke oorzaak van ”stalondeugden”, zoals men bv luchtzuigen en kribbebijten noemt, zijn maagzweren. Door te veel krachtvoer, te weinig ruwvoer en door stres. In elk geval door toedoen van mensen want die zijn verantwoordelijk voor het welzijn en verzorging van de paarden.
Negatieve invloeden hebben bij het opvoeden van dieren en kinderen nooit zin. Clickertraining of leren door belonen werkt altijd goed. Paarden en andere dieren en kinderen vinden dat ook niet vervelend, dus je kan het gerust toepassen. Het heeft toch altijd de voorkeur boven straffen lijkt me. Uiteraard hoef je niet over je heen te laten lopen door een paard maar straffen zal daar ook een negatief effect kunnen hebben.
Waarom zou hoef optillen of het gebruik van een halster negatief zijn? dat zie ik niet, en paarden vinden een halster en hoef bekappen en andere zorg toch helemaal niet vervelend? Waarom zou dat dan niet in orde zijn? mijn paarden zijn blij als ze de hoefstandaard op het toneel zien komen en wachten gewoon op hun beurt. Er is immers altijd wel een kleine beloning te verdienen!
Je hebt gelijk als je zegt: ”Zoek de fout eerst bij jezelf en wees duidelijker, consequenter!” dat is een belangrijke factor want als je niet consequent bent kan je een paard iets aanleren wat je eigenlijk niet wil. Vaak zien mensen niet dat ze zelf paarden iets leren zonder het te willen.
solvej · 31 oktober 2018 op 16:48
Bij het onderzoek waar ik over gelezen heb ging het Wel degelijk over dopamine. Wij krijgen de jonge paarden meestal groen uit de opfok waarbij amper bemoeienis van de mens is geweest en die paarden komen echt niet direct enthousiast met hun voetje voor de bok. Wanneer je eerdere blogs van me leest kun je zien dat wij ontzettend veel met grondwerk en beloning werken maar in eerste instantie blijft een paard een vluchtdier die stress krijgt van onbekende situaties als hem nog niet is geleerd daarmee om te gaan. Vandaar mijn terugkoppeling naar de simpelste dingen die we met ze doen.
Hoe dan ook denk ik dat de meeste mensen het beste met hun paard voor hebben maar ik geloof ook dat er vele wegen naar Rome zijn en niet alles zo zwart wit is als het lijkt.
Helena Visser · 31 oktober 2018 op 18:46
zoek nog even op endorfines en stalondeugden, je krijgt dan enorm veel sites waar het op staat uitgelegd. (zoeken op dopamine en stalondeugden levert niets op)
Betreffende het vluchtdier is er ook nog wel iets op te helderen: paarden zijn kuddedieren en in een kudde voelen paarden zich veilig. Ze kunnen ongestoord eten, dutten en sociale activiteiten uitvoeren. Paarden zijn prooidieren, zoals veel andere kuddedieren. Dat zegt verder niets over hun gedrag. In de paardenwereld is gebruikt men heel vaak het woord vluchtdieren maar merkwaardig genoeg bestaat dit woord eigenlijk niet. Het staat in niet 1 woordenboek maar erger nog: het is nergens wetenschappelijk omschreven. Dat is enorm verhelderend. Want dat betekent dat paarden geen bange sukkels zijn doe bij het minste geringste op de vlucht slaan. Je kan ze beter beschouwen zoals ze werkelijk zijn: dappere atleten waar je als mens heel goed mee kan samenwerken. Mits je ze de kans geeft zich goed te ontwikkelen en gezond te blijven. Geef paarden dus gezonde voeding en heel veel natuurlijke beweging, in de groep, dan voelen ze zich prima en veilig. Zo krijgen ze geen stalondeugden. Dat zijn eigenlijk bewijzen van tekortkomingen van mensen in de verzorging van deze prachtige dieren.
Ook een groen dier uit de ”opfok” hoort allang geleerd te hebben de hoeven te laten bekappen want dat is vanaf heel jonge leeftijd nodig en behoort tot de basis van welzijn en gezondheid.
Veel mensen hebben het beste met hun paard voor? is dat voldoende? gedegen kennis en verantwoordelijkheidsgevoel is ook belangrijk. Als je een paard wil vraag je dan eerst af wat een paard allemaal nodig heeft om gezond en fit en vrolijk te blijven, en ook of je een paard wel genoeg te bieden hebt. Want paarden op stal zetten tot ze van de ellende gaan kribbebijten en luchtzuigen dat is anno 2018 toch wel heel jammerlijk.
Iris · 31 oktober 2018 op 16:38
Goed stuk! Ik heb ooit geleerd, je kunt beter 1x direct duidelijk zijn dan 10x net niet duidelijk genoeg, dat zorgt voor ruis en onzekerheid. Geldt ook voor andere dieren zoals bij honden of katten, dieren worden rustig als ze weten dat jij de leider van de groep bent.
Ik mis alleen wel wat nuance in waarom een paard niet altijd goed reageert, dit is lang niet altijd omdat het niet goed begrepen wordt, kan ook komen vanuit pijn, bepaalde lichaamsbouw en vast zitten. De meeste paarden heb wel iets van ongemak ergens, het helpt om dit te weten en daarop te anticiperen door bepaalde dingen niet te vragen, paard te laten behandelen door een professional e.t.c. Vaak kost het moeite en geld om hierachter te komen en wordt dat gedeelte genegeerd, ook in de “paard vriendelijke / natural horsemanship kringen”.
solvej · 31 oktober 2018 op 16:43
Bedankt voor je reactie Iris! En zeker dat ben ik absoluut met je eens maar ik vrees dat het dan meer een boek in plaats van een blog wordt als ik overal te diep op in zou gaan 😉 . Wellicht vind je deze blog dan ook interessant http://blogs.solvej.eu/doel/
Liefs Solvej
Lejo · 31 oktober 2018 op 18:54
Ik rijd zelf geen paard, maar verzorg en werk wel met paarden. Op de stal waar ik nu sta hoor ik veel geschreeuw tegen de paarden en zie veel ongeduld. Het werken met paarden doe ik vanuit mezelf en heb nog nooit een boek of verslag gelezen over hoe dat zou moeten. Op de een of andere manier voel ik de paarden aan en, meestal, de paarden mij ook. Vandaag nog met een “wilde” hengst grondwerk gedaan. Gewoon los, zonder longeerlijn, zonder halster. Ik geef aan wat ik van het paard verwacht, ik neem leiding. Gewoon met mijn stem en soms een gebaar. Wellicht omdat ik zelf niet rijd heb ik meer tijd en daardoor meer geduld met de paarden. Stress van de mensen zelf en werkdruk maken vaak dat de paarden hen niet begrijpen. Enfin, ik ben slechts een leek, maar duidelijkheid, rust en de kracht van herhaling werken goed bij mij en de paarden. Mooi stuk en voor velen, hopelijk, een eye-opener!!
Sam · 1 november 2018 op 06:41
Leuke blog! Heel goed om ons zelf een spiegel voor te houden, soms confronterend, leerzaam maar ook goed en je mag ook de goede dingen zien. Door consequent te zijn kom je heel ver maar kijk eens om je heen hoeveel mensen zijn werkelijk consequent? Ik denk dat daar een hele hoop winst te behalen valt. En ben je zelf altijd consequent? Ik ben behoorlijk consequent maar betrap mijzelf wel eens als ik een mindere dag heb dat ik t wat minder ben, btw leuke feiten!
Ineke · 1 november 2018 op 08:30
Oftewel, duidelijk zijn, kan dat ook subtiel? Zeer mee eens dat je een consequente leider moet zijn, tegelijkertijd kan je op andere manieren ook samenwerken met een paard. We zijn nl als ruiter niet allemaal een geboren leider.
Consequent zijn kan ook anders.
Wat een onzin om het te vergelijken met kudde gedrag.
Als een paard zijn hele leven in een kudde staat, werkt het anders, op de steppe zie je alleen maar relaxte kuddes lopen, behalve als er een vreemde hengst zich tussen voegt.
In ons land veranderd de kudde die er amper is trouwens, constant. Als ik een nieuw dominant paard in een groep plaatst, dan ramt hij zich boven aan in de kudde, ik krijg angstige onderdrukte paarden.
Dat is dan ook exact precies wat er bij ons in de sport gebeurt.
Ja gehoorzame paarden, maar niet vanuit leiderschap maar vanuit macht, zeer consequente macht.
solvej · 1 november 2018 op 08:53
Bedankt voor je reactie Ineke!
Absoluut met je eens dat er niet perse met harde hand afgericht en gecorrigeerd hoeft te worden. Wanneer je door mijn eerdere blogs heen gaat zul je zien dat wij veel met grondwerk doen en ervoor pleiten vooral te luisteren naar wat het paard werkelijk aangeeft. Preventief controleren en er vanuit gaan dat hij eigenlijk altijd wel een goede reden heeft. Maar in de praktijk is het helaas niet zo ideaal als op de steppe en daar gaan we ook niks aan veranderen met de veel te beperkte weidegang in Nederland. Wij moeten het dus doen met de Nederlandse maatstaven en het gedrag wat we hier tegenkomen. Helaas is inderdaad niet iedereen een geboren leider, heeft ook niet iedereen ruitergevoel maar hebben veel mensen wel een paard. Als vervolgens die paarden volgens niet ideale omstandigheden worden gehouden en behandeld dan krijg je vanzelf problemen. De strekking van mijn blog is dus ook om die ruiters wakker te schudden om fanatiek aan zichzelf te gaan werken in plaats van op Social Media mensen met de grond gelijk te maken omdat op grote schaal wél veel verandering mogelijk is en aan het topje van de ijsberg niet.
Helaas kan ik in een blog niet alles nuanceren of overal uitgebreid op in gaan, dan zou het meer op een boek gaan lijken 😉 Maar over het algemeen denk ik dat we hetzelfde willen bereiken.
Liefs Solvej
Hannneke Hegeman · 1 november 2018 op 09:43
Goed verhaal en ook fijn bijgesteld via de commentaren. Niemand heeft de wijsheid in pacht en samen komen we verder. Als hypno-psychotherapeut wijs ik ruiters hier ook op. Het gaat om de samenwerking tussen mens en dier waarin de mens moet beseffen dat hij een roofdier is en het paard een prooidier. Het is voor de mens een leven lang leren, aanpassen en de eigen emoties en het eigen handelen continu evalueren. Dat valt niet mee. Aan de andere kant: dat maakt onze sport zo bijzonder en zo geweldig mooi.
Merel · 1 november 2018 op 11:25
Toch echt niet helemaal mee eens. Er gaan veel dingen fout bij rijden omdat een ruiter zijn/haar eigen lichaam niet kent en onder controle heeft, en dat van het paard dan al helemaal niet. Dan krijg je inderdaad dat die ruiters denken ‘consequent’ te moeten zijn; en dan wordt het gewoon wreed.
Bovendien is het op zich natuurlijk al niet zo vriendelijk om een paard onder het zadel te gaan beleren d.m.v. druk. Een paard kan perfect leren in een totaal ontspannen omgeving, gewoon omdat hij/zij het leuk vindt en mee wil werken. Leren door bv adrenaline is niet het soort leerproces dat je wil aanmoedigen.
Wil het paard niet zonder druk leren doe je dus zelf iets fout in je aanbod. Een paard dwingen om bepaalde dingen te doen, alleen maar omdat jij in de sport wil presteren, is per definitie niet diervriendelijk.
De manier waarop velen met paarden omgaan zou bij geen enkel ander dier acceptabel gevonden worden. Het is gewoon gewenning dat dit bij paarden wel oké zou zijn, en dat moet dus veranderen.
Rigtje · 1 november 2018 op 15:48
Het zal ook per paard verschillend zijn. Ken je paard, weet wat je paard nodig heeft, verdiep je in zijn of haar gedrag. Ik observeer mijn paard graag. Ik ken haar vanaf haar geboorte en nu is ze 8 jaar. Ik heb haar van kleins af aan geobserveerd. Ben consequent en duidelijk in de omgang. Maar ik ben ook maar een mens en maak ook fouten. Maar ik probeer me zoveel mogelijk in mijn paard te verdiepen. Als ik boos word, wordt ze soms onzeker of gespannen. Ben ik gespannen of zenuwachtig, wordt mijn paard dat ook. Ieder paard zal daar anders op reageren. Een leider zal waarschijnlijk de leiding overnemen omdat je het zelf niet bent. Een onderdanig paard wordt er onzeker van en zal dit ook gaan uiten door gespannen te reageren. Mijn paard reageert in ieder geval wel zo. Mij ziet ze wel als leider, maar ben ik onzeker wordt zij dat ook omdat ik onduidelijk ben en ze misschien reden heeft om te vluchten. Die reden geef ik dan zelf. Niet mijn paard. Ze zal altijd haar best doen om te doen wat ik vraag. Maar doordat ik soms onduidelijk ben, kan ze ook niet de gewenste reactie geven. Duidelijkheid, consequent zijn, beloning, rust, ontspanning. Allemaal factoren die enorm belangrijk zijn in de omgang met paarden. Ieder paard is een individu en vraagt om een eigen aanpak/omgang. Als je je paard goed kent en verdiept in zijn of haar gedrag, kun je er op de juiste manier mee omgaan. Maar het is goed geschreven en een eye-opener voor velen.
lieve · 1 november 2018 op 18:44
Heel leerzaam Solvej. Helaas stijgt het frustratieniveau van veel ruiters en dit ten koste van het paard ! Aan de andere kant heb je dan weer de ruiters die hun paard amper durven laten werken… ze denken dat ze inbreuk doen op de eigenheid van het paard…. deze paarden dan ook nooit ‘waardig” lopen of hun lichaam functioneel gebruiken en niets meer aan spierconditionering doen door deze rijstijl ! Een paard “te ” rustig ‘ rijden of sloom houden is even nefast als overtraining met ongeduldige ruiters op weg naar ” succes” …
Slecht gebruik van een paard is ten koste van de levenskwaliteit van het paard
De zelfdiscipline van een ruiter moet vorming geven aan de paarden door consequent te blijven met de hulpen die het paard begrijpt en ook een logica hebben.
Helaas nemen nog steeds te weinig ruiters les bij een goede rij instructeur , ze te weinig studie maken van hun rijgedrag en niet eens hun paard analyseren waarom ze iets fout of goed doen, ze enkel met zichzelf en de materie bezig zijn van een rij oefeningen die afgewerkt moeten worden…. Beloning vind ik een leerstimulans voor het paard waardoor hij begrijpt wanneer hij de hulpen van de ruiter in een goede uitvoering brengt Dat onthoud hij en bij een volgende uitvoering … het leerproces met positieve stimulansen….
Lieve
Sytske · 2 november 2018 op 00:03
Met deel 2 ben ik het helemaal eens – kijk naar jezelf.
Het stuk over leiderschap ben ik het fundamenteel mee oneens – zowel bij paarden als bij mensen houdt leiderschap in mijn ogen en ervaring iets anders in dan het simpele duidelijkheid. Goede leiders zijn vaak vreselijk onduidelijk omdat ze voortdurend zich aanpassen. Mijn kudde is ook helemaal niet altijd duidelijk en consequent. Ik denk dat je wellicht managen verward met leiderschap. En ik snap dat je vast genuanceerder over dit onderwerp denkt dan je hier wellicht schrijft en toch – dit gaat de wereld in en veel mensen zullen bij deel 1 denken ah dat is mooi dat geloof ik ook en het meer uitdagende tweede deel wellicht overslaan.
Leiderschap is een proces waarin iedereen een rol neemt om het doel te bereiken. Er is niet een leider en volgers. Er zijn deelnemers in het leiderschap proces. Precies zoals dat in een kudde gaat… het leiderschap wordt verdeeld.
En mijn paarden kunnen heel goed omgaan met mijn onduidelijke inconsequente gedrag. Ik krijg veel complimenten over hoe fijn de kudde is. Natuurlijk wordt het lastig als ik ze zou verkopen aan iemand die wel denkt ik ben de leider en je moet precies doen wat ik zeg. Maar goed dergelijke mensen zoek ik dus niet voor mijn paarden en dan is het geen probleem. Ik denk dat zolang je in de spiegel blijft kijken en altijd weet dat het gedrag van je paard door jou gecreëerd is – je jouw deel 1 helemaal niet nodig hebt. Dan kom je inderdaad wel eens een probleem tegen. Oops dat had ik ze niet aan willen leren en dan los je dat gewoon op door ze iets anders aan te leren. Afleren is bijna onmogelijk – maar ander gedrag aanleren kan heel goed en daarmee gaat het lastige gedrag ook weg.
Tenslotte ben ik het met Hélène eens in een “fight/flight/freeze” situatie leert niemand iets. Het kan wel gedrag vormen maar dat is niet leren – dat is gewoon niet mogelijk met het reptielenbrein.
Sandra · 6 november 2018 op 08:10
Paarden leren door operante conditionering.
Oorzaak en gevolg.
Neus tegen schrikdraad, stroomschokken, niet meer doen.
Boxdeur open gekregen en zo bij het voer kunnen komen, paard zal proberen om de deur weer open te krijgen.
Hetzelfde als jij op zijn rug zit en been geeft en zodra je paard voorwaards gaat je je been los laat hangen is dat de beloning . Rust .
Hansje · 6 november 2018 op 09:16
Goed stuk en (even los van het nitpicken op hormonen en waar de gemiddelde hobby ruiter toch niks van weet) nodig ook. Ik zie ook veel mensen doorslaan in “paard vriendelijk” gedrag vanuit hun eigen gedachtengang of ruiters die denken die streng en duidelijk communiceren door elkaar halen en daardoor onbewust onvriendelijk met hun paard omgaan. Dank voor je blog, solvej en dat je de moed hebt om te bloggen. Zeker in de paarden wereld is men snel om liever iemand af te schieten met de eigen mening dan om even te luisteren en te verwerken en eclectisch te zijn met de gegeven info en zo een groeiproces door te maken. En dat is precies wat je aan de kaak stelde, ook in de omgang met paarden.
Ik kijk uit naar je volgende blog!
Toch niet helemaal duidelijk? – Solvej.eu · 6 november 2018 op 22:48
[…] Dat mijn blog van vorige week stof zou doen opwaaien had ik wel bedacht maar zoveel stof zag ik echt niet aankomen. Bijna 2500x werd hij gedeeld op Social Media… Wat mij vooral opviel is dat hij op zo ontzettend veel verschillende manieren wordt geïnterpreteerd. Even kreeg ik zelfs wat twijfels maar al snel kwam het besef dat het misschien wel goed is dat de discussie oplaait want het viral gaan van iets op Social Media was precies de inspiratie van mijn blog. In de Fair Play blog van deze week een toelichting op “Als vriendelijk rijden onvriendelijk wordt“. […]