Tijdens een les vorige week probeerde ik een leerling uit te leggen waarom het zo belangrijk is om de beweging van je paard te volgen om hem te motiveren los door het lichaam te bewegen. Daar ontstond het meest flauwe ezelsbruggetje “Moti-veren”, maar flauw of niet het helpt! En wat vind ik het elke keer mooi als een paard dan mijn woorden bevestigt door fanatiek proestend 20 cm ruimer en losser te gaan bewegen. Daar doen we het voor! Dat is wat Dressuur echt inhoudt.
Een paard beweegt met zijn hals en hoofd tijdens het lopen. In stap en galop meer dan in draf maar ook in de draf zit een klein veertje in de hals. Wanneer je als ruiter je hand stil op de plek houdt en dus niet mee veert met de beweging van het paard dan ben je bezig met je paard tegen te houden. Hoe je paard daarop reageert verschilt, het ene paard gaat trekken om toch genoeg ruimte te krijgen om zijn passen goed af te maken. Andere paarden verstoppen zich juist iets achter die druk door zich korter te maken in de hals. Ook zijn er paarden die heel onrustig in de aanleuning worden, paarden die in verzet gaan of gewoon langzamer gaan lopen. Maar geen enkel paard kan zijn lichaam optimaal gebruiken bij een ruiter die niet mee veert in de beweging van het paard.
Na een tijdje met een strakke of te stille arm rijden kan het zijn dat het paard ook stopt met bewegen en veren in zijn hals en hoofd. Voor een ruiter is het dan heel lastig om dat veertje weer terug te vinden maar een paard zal zelf nooit opstaan met de gedachte “Vandaag ga ik mijn onderhals ontspannen en mooi veren vanuit mijn rug en schouder”. Wij zullen dus altijd op zoek moeten blijven gaan naar dat veertje, naar dat elastische contact, ook al lijkt het alsof die er niet (meer) is. Als je je paard de ruimte blijft bieden vanuit je onderarm en ringvingers en je met je kuiten naar het hoofd toe drijft dan komt er altijd een moment dat je paard zichzelf weer langer durft te maken en zichzelf weer ontspant.
Ook in alle oefeningen blijven moti-veren
In je overgangen, wendingen, zijgangen of elke andere oefening is dat veertje net zo belangrijk. Voor ruiters is dat het moeilijkste want zoals een paard van nature veert met zijn hals en hoofd, zo veren onze armen niet van nature. Dat is iets wat we ons zelf aan moeten leren. Rechtuit of op een volte lukt dat misschien nog wel als je je hard genoeg concentreert maar zodra we iets moeilijkers gaan doen dan vergeten we die veer toch al snel terwijl het paard het wel elk moment en in elke oefening nodig heeft.
Bewuster van je hulpen
Het helpt als je bewuster wordt van je hulpen. Probeer vooral zo min mogelijk te doen. Het helpt niet als je elk probleem probeert te voorkomen want daar leert je paard niks van, grijp in op het moment dat het gebeurt en doe dat kort en duidelijk. Langer dan 1 seconde is eigenlijk al teveel en te lang, dan is de prikkel en het moment alweer voorbij. Tel voor de gein maar eens hoe lang het duurt voor je reactie krijgt en hoe lang het duurt voor je zelf weer ontspant na een hulp. Als je minder onnodige hulpen geeft en minder lichaamsdelen gaat gebruiken per hulp zul je merken dat je paard vanzelf beter gaat begrijpen wat jij bedoelt en daar gaat hij weer meer van onstpannen en veren.
Oefening maakt de meester!
Liefs Solvej
0 reacties