Het is een ouderwetse gedachte om te denken dat je paard altijd als eerste los moet laten. Vaak zijn we zelf namelijk minder nageeflijk dan we denken en hoe moet ons paard begrijpen dat hij moet ontspannen als we zelf strak blijven? Door de verbinding af en toe gecontroleerd te verbreken met überstreichen en je eigen lichaam bewust zacht te maken krijg je heel veel informatie van je paard die je mist als je vast blijft houden.
Eerlijk gezegd heb ik zelf in het verleden ook heel wat keren gevochten met een paard terwijl dat achteraf gezien niet nodig was, puur omdat ik in de veronderstelling was dat ik niet los mocht laten vóór mijn paard dat deed omdat hij er anders niks van zou leren. Gelukkig blijven we steeds nieuwe dingen leren en ontdekken – althans als we ervoor open staan.
Inmiddels weet ik gelukkig beter en vind ik het elke keer weer mooi om te zien als ik iemand anders ook kan laten voelen dat loslaten vaak veel meer oplevert dan vasthouden. Als een paard gaat proesten en een fijne elastische verbinding maakt nadat ik iemand uit heb kunnen leggen dat je soms als ruiter zélf niet nageeflijk genoeg bent en je (misschien tegen je gevoel in) toch maar eens moet proberen zacht te worden op die strakke teugel, dan word ik daar altijd heel blij van. Niks zo mooi als een paard die mijn woorden bevestigd.
Als we denken dat een paard altijd als eerste los moet laten en gewoon naar ons moet luisteren dan gaan we er eigenlijk vanuit dat ons niks te verwijten valt, dat wij de perfecte vraag stellen die het paard begrijpt maar gewoon vertikt om te antwoorden. Op het moment dat je dat denkt dan ga je er vanuit dat jij alles goed doet en het paard de fouten maakt. Best een vreemde gedachte als je beseft dat de meeste fouten die gemaakt worden met rijden eigenlijk ruiterfouten zijn en geen paardenfouten. Het is niet het paard schuld dat we niet allemaal Grand Prix ruiters zijn, natuurlijk heeft het paard ook genoeg atletisch vermogen en aanleg nodig maar onze rijerij hangt voornamelijk van onszelf af en niet van ons paard.
Roep dus niet alleen maar dat het aan ons ligt maar doe er ook iets mee. Geef je paard het voordeel van de twijfel, door te überstreichen (je hand(en) enkele passen naar voren steken om zo de verbinding kort te verbreken) en je lichaam te ontspannen merk je vanzelf waar het nog beter kan. Kun je je binnenhand niet loslaten in de buiging dan is je paard niet om je been gebogen maar houdt alleen zijn hoofd of hals naar binnen omdat hij van de druk van je binnenhand af wilt. Als je je buitenteugel in de wending niet los kan laten dan loopt je paard niet in balans en valt over de schouder. Laat je twee teugels los en je paard trekt terug of steekt zijn neus in de lucht dan is hij niet nageeflijk over de rug maar alleen gebogen in de hals, duikt hij naar beneden of gaat harder lopen dan is hij op de voorhand. Doe je niks met je benen en je paard valt stil dan mis je impuls.
Kortom, door los te laten krijg je heel veel informatie die je niet zou krijgen als je er vanuit gaat dat je paard het schuld is en los moet laten. Problemen aan de voorkant zijn namelijk meestal problemen in het lichaam en om die op te kunnen lossen moet je eerst voelen waar ze vandaan komen.
Liefs Solvej
0 reacties