Wedstrijdstress: Omdenken!

Vaak gaan ruiters er vanuit dat hun paard niet wilt of ze in de steek laat tijdens een proef. Probeer het eens om te denken, stel je eens voor dat je paard wél zijn best doet om jou te begrijpen en zijn beste beentje voor zet. Dan moet je de oplossing voor je problemen namelijk in een andere hoek zoeken. Misschien laten wij ons paard soms wel in de steek, per ongeluk natuurlijk maar toch. In de Fair Play blog van deze week het probleem van de andere kant bekeken.

Mijn (stief)vader heeft het er zo’n beetje ingestampt bij mij en daar ben ik hem nog steeds dankbaar om want door steeds te proberen vanuit het paard te denken denk ik oprecht dat ik met veel meer gevoel kan omgaan en rijden met veel verschillende type paarden. Als er iets mis gaat dan ligt dat vrijwel altijd aan jezelf óf je paard mankeert iets. Een paard wilt het echt heel graag goed doen, zelfs als hij liever lui dan moe is dan zijn er manieren om hem te motiveren iets harder te werken. Er vanuit gaan dat de schuld buiten je om ligt maakt je geen betere ruiter en al zeker niet als je je paard er de schuld van geeft.

Dezelfde lijnen maar dan met een naam; proef 10

Een paard weet echt niet wat een proef inhoudt, voor je paard zijn het gewoon opdrachten die jij hem geeft. Gaan die opdrachten mis dan is dat niet omdat je paard geen zin in de proef heeft of jou met opzet laat zitten om welke reden dan ook maar omdat je de opdrachten niet goed genoeg uitlegt óf omdat je als combinatie nog niet genoeg bevestigd bent om die opdrachten 22x achter elkaar te doen in minder gunstige omstandigheden dan thuis.

Als je thuis 4x een overgang opnieuw moet rijden voor je tevreden bent en vervolgens 5x opnieuw moet wijken omdat je balans verliest, verwacht dan niet dat het op wedstrijd in één keer kan en dat ook nog eens 22 oefeningen achter elkaar. Dat is onrealistisch en zorgt alleen maar voor meer stress de volgende keer.

Één ding tegelijk

Wat ik vaak zie gebeuren is dat ruiters gaan klemmen en vasthouden als ze het té goed willen doen. Het paard wordt strak doordat de ruiter ook strak wordt en raakt daardoor gespannen. Een gespannen paard wordt moeilijker te rijden waardoor er nog meer fouten insluipen, de ruiter denkt daarover na en krijgt nog meer spanning en wilt nog meer gaan regelen. Hoe meer de ruiter gaat regelen hoe meer hulpen die (door elkaar) geeft en hoe minder het paard ervan snapt dus die wordt nóg meer gespannen.

Het ene paard reageert door onzeker en bang te worden op zowel de ruiter als de omgeving terwijl het andere paard zich juist afsluit. Ik snap best dat je dan als ruiter denkt dat je paard jou laat zitten maar is het eigenlijk niet andersom? Je paard snapt namelijk niet dat je met een proef bezig bent die een lintje op kan leveren, je paard doet gewoon wat hij denkt dat jij bedoelt.

Pittig karakter

Natuurlijk zijn er paarden die extreem bang, onzeker of juist heel zelfverzekerd zijn en die zijn dan ook anders op wedstrijd dan thuis. Geloof me, ik ken het! Maar ben jij ook niet anders dan thuis als je moet presteren in een spannende omgeving? Je paard leren daarmee omgaan is dus de oplossing. Er zijn vele wegen naar Rome en je moet voor jezelf uitmaken welke het beste werkt maar één ding is zeker, als jij niet leidt dan wordt je geleid en daar mag je je paard de schuld niet van geven. Neemt je paard het over dan komt dat door jouw eigen gebrek aan leiding geven. Dat is ook geen ramp, iedereen begint als beginner en ervaring komt met de jaren, maar geef je paard er in ieder geval niet de schuld van en vergeet nooit dat je dit bent gaan doen omdat je het leuk vind!

Liefs Solvej