Hoe nageeflijk ben jij eigenlijk?

Ruiters klagen graag over de nageeflijkheid van hun paard. Vooral “Hij is te sterk, hij wilt niet nageven!” maar ook een paard wat geen contact zoekt is vervelend. Ligt het wel aan het paard? In de Fair Play blog van deze week checkpoints om te kijken hoe nageeflijk jij zelf eigenlijk bent.

Ten eerste snapt een paard natuurlijk helemaal niet wat ‘nageeflijk’ of ‘aan de teugel’ betekent dus als we die reactie van hem willen moeten we hem wel eerst uitleggen wat, hoe en waarom. Dat goede nageeflijkheid beter is voor zijn lijf daar kan een paard niks mee, wij moeten een manier vinden waarop een paard zelf ontdekt dat dat een fijnere manier van bewegen is en daar komt veel meer bij kijken dan het hoofd in een bepaalde hoek dwingen.

Handrem aangetrokken

De achterhand moet actiever zonder dat het tempo omhoog gaat, de grootste valkuil hierbij is dat ruiters tijdens het drijven aan de voorkant de handrem erop houden. Eigenlijk zeg je dan tegen je paard dat hij voorwaarts moet en moet remmen tegelijkertijd. De kunst is om de energie die je er met je been in rijdt op te vangen met je zit en een halve ophouding. Opvangen is dan ook heel iets anders dan tegenhouden. Als je je paard tegenhoudt dan rem je de energie en als je opvangt dan regel je de energie.

Blijf je toch vasthouden dan wordt het voor een paard niet alleen vervelend maar ook heel onduidelijk. Als je een paard een hulp geeft dan verhoog je op die plek de druk, die druk ervaart een paard als onprettig en dus probeert hij dingen om die druk af te laten nemen. Van de 10 dingen die hij uitprobeert om van die druk af te komen doet hij opeens het goede, als wij op dat moment ontspannen dan leert je paard na een aantal keer herhalen dat dat het goede antwoord is.

Maar als je als ruiter dus druk geeft terwijl je paard het verkeerd doet en ook als hij het wel goed doet dan leert hij er niks van en blijft hij van alles proberen om toch van die druk af te komen. Dat is het punt waar het paard meestal de schuld krijgt.

Prettig gevoel

Een paard heeft alles over voor dat prettige gevoel waarbij de druk afneemt, daardoor kun je een paard heel erg veel leren. Een verkeerde reactie betekent dus niet persé dat je het als ruiter niet goed doet maar duurt het te lang voor je een goede reactie krijgt dan moet je jezelf afvragen of je paard misschien niet toch al een paar keer het goede geprobeerd heeft zonder dat jij hebt ontspannen.

Ooit hoorde ik een hele leuke vergelijking: “Stel je voor dat ik bij jou aanbel en ik zie dat je al richting de deur komt, hoe lomp ben ik dan als ik dan toch nog steeds aan blijf bellen?“

Het is dus allemaal een kwestie van timing. Volhouden tot je paard het goede antwoord geeft en direct reageren als hij in de goede richting komt. Als hij dan weer wegloopt bij die deur bel je gewoon opnieuw aan.

Überstreichen

Persoonlijk ben ik een groot fan van überstreichen, je verbreekt dan 3 à 4 passen het teugelcontact om te kijken of je paard in hetzelfde balans, ritme en houding kan blijven of dat hij toch nog te afhankelijk is van jouw hand. Dat probeer ik ook regelmatig met mijn been, als ik mijn been een beetje afsteek wil ik dat mijn paard gewoon hetzelfde doorgaat want niks doen betekent niet “Hou er maar mee op!” maar “Goed zo, ga zo door!”

Ook is het goed voor de ruiter om even te voelen of je zelf echt los en zacht door je lijf bent. Hoe harder jouw spieren, hoe harder die van je paard.

Eerst been!

Eerst been, dan zit en hand! Als je je teugels vooral gaat gebruiken om contact te houden en je minder probeert te regelen met je zit dan ga je vanzelf voelen wat je met je been moet doen. Met je hand regel je de voorkant maar daar komen de problemen zelden vandaan, om een probleem echt goed op te lossen zul je controle over het lijf en de benen moeten krijgen en dat lukt niet met je handen.

Daarom probeer ik alles wat ik wil verbeteren eerst met mijn been op te lossen. Nageeflijkheid, buiging, activiteit en balans komt allemaal in eerste instantie vanuit het been. De teugel en zithulpen zijn alleen de puntjes op de i. Zonder puntje is de I nog steeds een I, zonder streepje is het gewoon een punt. Met andere woorden, zonder oplossing vanuit het been valt er niks af te werken of te regelen in de hand.

Koud, lauw, warmer, heet!

Hoe dichter het paard komt bij het punt waar ik heen wil, hoe meer ontspanning ik bied. Hoe verder er vandaan hoe groter de druk. Een soort van koud, warmer, heet, ja goedzo daar!

De hulp blijft wel hetzelfde, sommige ruiters verliezen hun geduld als het niet direct gaat zoals ze willen maar daar kan een paard niks mee met die emotie. Niks zo verwarrend voor een paard als een ruiter die blijft wisselen in zijn signalen of boos wordt omdat hij het niet begrijpt. Gebeurt dat te vaak dan vergroot je zelf het probleem ook nog eens doordat het paard zijn rust en vertrouwen in jou als ruiter verliest. Blijf bij je hulp tot je paard hem begrijpt, duurt het te lang ga dan wel na of je hulp duidelijk genoeg is voor een paard om hem te snappen. Misschien zit je onbewust toch met de handrem of samengeknepen bovenbenen en geef je daardoor een verkeerd signaal? En volhouden, winners never quit, quiters never win!

Liefs Solvej