Een poos geleden kwam ik een uitspraak tegen “Het menselijk brein is iets geweldigs. Het functioneert 24/7 vanaf het moment dat je geboren bent en stopt alleen zodra je de A-C lijn op rijdt in een proef.” Dus dat ja… Verkrampte spieren, een moeilijk hoofd, ademhaling ergens in de keel en een brein dat het pas weer doet na het afgroeten. Wedstrijd-Kramp!
Gelukkig ben ik vrij nuchter en maak ik me niet zo snel druk maar toch ga ik in een proef onbewust heel anders rijden dan tijdens een training. Ik ben er groot voorstander van om in je training jezelf en je paard een stuk meer uit te dagen en voor elkaar te hebben dan wat je in een proef moet laten zien. Zo maak ik er een een sport van om zoveel mogelijk lastige lijntjes en oefeningen achter elkaar te kunnen plakken en dat wat aanvoelt alsof het niet kan juist te doen want daar zit je ruimte voor verbetering.
Tijdens mijn vorige training bij Mischa (Koot) werd wel even pijnlijk duidelijk dat ook ik twee standen heb. Trainingsstand en Proevenstand. In de Trainingsstand ga ik geen uitdaging uit de weg, toon ik initiatief en doe vol zelfvertrouwen alles wat ik denk dat nodig is. In de Proevenstand verkrampen mijn spieren, wil ik alles net even mooier doen dan ik eigenlijk kan, wil ik zo netjes afwerken dat ik opeens allemaal gekke uitzwaaien en slordige lijnen krijg en baal ik vooral enorm van mezelf omdat ik het wel door heb maar er niks aan kan veranderen op dat moment.
Na een gesprekje met mijn vader bleek ook hem dat vaker op te vallen en ik zie het bij sommige leerlingen ook gebeuren. Dan zijn ze in de training of met losrijden zo overtuigend en vanaf het moment dat ze de A-C lijn oprijden verdwijnt dat gevoel en beeld als sneeuw voor de zon. Adem wordt ingehouden, spieren verkrampen en pas na het laatste afgroeten komt de kleur in het gezicht weer langzaam terug. Met een beetje geluk is je paard goed genoeg voor elkaar dat die er nog het beste van maakt maar zo kun je niet winnen natuurlijk.
Afgelopen weekend ben ik daarom heel anders gaan losrijden. Ik zei tegen mezelf als ik de oefeningen thuis in veel lastigere combinaties of lijntjes kan dan zijn we die straks echt niet opeens vergeten. Direct heb ik tijdens het losrijden even de moeilijke lijntjes twee keer gedaan voor mijn eigen gevoel en daarna ben ik aan een lang teugeltje gaan stappen zodat we allebei nog fris genoeg waren voor de proef want ook dat is zo’n valkuil – persé dat goede gevoel van thuis willen hebben met losrijden en dan in de proef je hoogtepunt al voorbij zijn. Tijdens de proef heb ik in de oefeningen gedacht “Oh nu gaan we eens even naar E appuyeren, zoooo en nu weer naar G” en dat hielp enorm! Dat haalde de druk er voor mezelf vanaf, net iets nonchalanter denken, zitten en rijden. Want té goed je best doen helpt je echt niet mee.
Natuurlijk waren er nog genoeg dingen die beter moesten maar dat is voor thuis en me daar tijdens een proef druk over maken lost niks op. Hopelijk kunnen we dat gevoel vast houden en blijft mijn brein ook op de A-C lijn gewoon functioneren 😉 En hopelijk lukt het jou ook om een knopje om te zetten want mindset is alles!
Liefs Solvej
0 reacties