Verliezen is niet echt iets waar je normaal gesproken reclame over maakt. Sterker nog, meestal schamen we ons er zelfs voor of verzinnen excuses. Terwijl verliezen toch heel nuttig en leerzaam kan zijn. In deze Fair Play blog vertel ik jullie over hoe verliezen mij sterker maakt!
Afgelopen weekend ben ik laatste geworden en ik heb me knap beroerd gevoeld! Zover als ik me kan herinneren was het mijn eerste keer ooit en het was niet voor herhaling vatbaar. Natuurlijk heb ik heb wel vaker niet zo gepresteerd als ik had gewild en dan analyseer ik dat flink, leer ervan en ga verder. Nu lukte dat niet zo goed en dat was pijnlijk!
Zelden heb ik last gehad van echte zenuwen, ik ben vrijwel altijd erg nuchter en ik denk in ieder geval zelf graag dat ik met wat gezonde spanning de boel prima onder controle heb. Maar… nu ik pas geleden de overstap naar de Subtop heb gemaakt werd ik toch onzeker op wedstrijd. Mijn eigen hoofd zit in de weg. Ik weet dat het nog niet goed genoeg bevestigd is om goed te scoren maar ik wilde toch graag gaan om op die manier meer ervaring op te doen en zelfverzekerder te worden in de ring. Want eerlijk gezegd vond ik het toch best spannend om die stap te zetten. Met een stal vol jonge paarden was het erg lang geleden dat ik een proef op dit niveau reed en dat deed wel wat met me.
Zoals altijd heb ik flink geanalyseerd wat er mis ging en beter kon. Natuurlijk zoals altijd moet mijn rijden gewoon blijven verbeteren en alles moet meer bevestigd. Het is zeker met het gevoelige karakter van mijn paard nog teveel op een randje balanceren en daar kun je niet op gokken! Ik weet waar ons werk zit en daar zijn we keihard mee bezig. Het grote verschil zat hem dit keer in mijn mentale stukje. Met losrijden lukte het al niet zoals ik had bedacht, mijn plan viel in het water en in plaats van mijn plan aan te passen zoals ik normaal zou doen ging ik prutsen. In mijn hoofd was ik veel te veel bezig met mezelf omlaag te halen en wat andere ruiters er wel niet van moesten denken. Al die geweldige paarden om me heen, handige ruiters en voor mijn gevoel zat ik daar maar wat te klooien. Ik maakte mezelf wijs dat ik er niet thuis hoorde, waardoor het in de proef natuurlijk vreselijk mis ging en ik mezelf bevestigde in dat gevoel.
Met de tranen in mijn ogen heb ik twee dagen nodig gehad om ervan te herstellen. Veel mensen vinden dat misschien onnozel maar wanneer je alles binnen je mogelijkheden eraan doet om zo goed en correct mogelijk te kunnen rijden, wanneer het hele leven van jou én je gezin is ingericht op de paarden en de sport en je dan het geloof in jezelf even verliest dan is dat gewoon pijnlijk.
De kunst is om er niet in te blijven hangen maar er iets van te leren! Dus heb ik mezelf een flinke schop onder m’n kont gegeven en bedacht hoe ik dit op kan lossen want bij de pakken neer zitten is niet mijn stijl. Voorlopig blijf ik even thuis om alles beter te bevestigen, ik weet nu wat er op me af komt en ik weet ook dat we het wél kunnen maar dan moeten we wel rijtechnisch én mentaal sterk genoeg zijn om niet te hoeven balanceren. Zodat als er iets mis gaat ik nog genoeg reserve over hou voor een goede proef. We gaan trainen om die reserves op te bouwen en met opgeheven kin te kunnen genieten van onze mooie sport!
Liefs Solvej
0 reacties