We zijn het er hopelijk allemaal over eens dat je een betere ruiter wordt door kritisch naar jezelf te leren kijken. Maar waarom wordt er dan wel regelmatig op een protocol geschreven dat het paard tegen de hand komt maar vrijwel nooit dat de ruiter tegen de mond is?
Vaak kan een grammetje meer ontspanning in de onderarm en hand van de ruiter er al voor zorgen dat een paard zijn hals laat vallen en begint te proesten. Een klein beetje meer lossigheid in het lijf van de ruiter en iets meer verende armen en benen zorgen meestal direct voor een soepeler paard. Als we het zo bekijken, is het dan niet heel gek dat op het protocol of tijdens een les wel heel vaak wordt gesproken over een paard dat tegen de hand komt of een paard dat zijn rug wegdrukt maar zelden over een ruiter die niet nageeflijk genoeg is?
Boodschap overbrengen
Zolang we tijdens een wedstrijd of les ruiters vertellen dat het paard een fout maakt is het eigenlijk heel logisch dat de fout ook bij het paard wordt gezocht. Nu ben ik geen officieel jurylid maar af en toe vind ik het leuk om tijdens een oefenrubriek bij C te gaan zitten. Elke keer probeer ik ruiters iets mee naar huis te geven waar ze echt iets mee kunnen, een of meer rijtechnische tips waar ze een betere ruiter door worden zodat die 6 een 7 of een 8 wordt. Of er dan ook werkelijk iets mee gebeurt heb ik natuurlijk niet in de hand maar door alleen maar te vertellen wat er mis gaat en het dan ook nog op een manier dat de ruiter de indruk krijgt dat het aan het paard ligt lost sowieso niks op.
Bewust worden!
Er is tijdens een proef natuurlijk geen tijd en ruimte om een heel verhaal te schrijven en als jurylid zit je ook niet in het hokje om les te geven maar ik denk wel dat we door de boodschap af en toe iets anders te brengen we misschien wel meer bewustwording krijgen. Ik geloof namelijk oprecht -en zie dat ook in de praktijk- dat de meeste ruiters helemaal niet in de gaten hebben dat ze klemmen, verkrampen of te strakke armen hebben. En als je dan elke keer een 7 krijgt voor je houding omdat je wel kaarsrecht zit dan ga je ook nooit ontdekken dat het niet aan je paard ligt maar aan je eigen strakke spieren als hij niet genoeg door het lijf is.
Misschien moeten we van T.D.H op het protocol T.D.M maken, niet tegen de hand maar tegen de mond. En in plaats van onderaan “Werk aan nageeflijkheid” kunnen we misschien “Werk aan balans en activiteit” schrijven en dan volgt die fijne, rustige aanleuning vanzelf wel.
Liefs Solvej
0 reacties