Haastige spoed is zelden goed!

Het was mijn grote droom, met een eigen pony échte wedstrijden rijden! Wat had ik er veel voor over om net als mijn vriendinnen op de manege met de trailer op wedstrijd te gaan. Jarenlang moesten mijn fiets én hond die rol vervullen terwijl ik in mijn fantasie de meest prachtige wedstrijden reed. Dromen kwamen uit en doelen werden verlegd maar in de Fair Play blog van deze week schrijf ik waarom ik denk dat we moeten leren ons tempo aan te passen in plaats van met de sneltrein op ons doel af te blijven stormen.

Als je een beetje ambitieus bent dan is het nooit goed genoeg. Tenminste, ik ben eigenlijk zelden tevreden en dan vooral over mezelf. Weten wat je wilt en daar volledig voor gaan is mooi maar heeft ook een keerzijde, dikke kans dat je namelijk maar weinig momenten geniet van alles wat je voor elkaar hebt gekregen. Soms doe je zo hard je best om steeds maar te verbeteren dat je zelf niet eens meer ziet hoeveel groei je al door hebt gemaakt en hoe trots je daarop mag zijn!

Er zijn genoeg voorbeelden van (top)sporters die een burn-out of depressie hebben gekregen omdat ze maar op één ding gefocust waren en daardoor zichzelf heel hard tegen kwamen. Ook ik heb op mijn 19e een burn-out gehad. Ik had maar één doel voor ogen en had er alles voor over om daar zo snel mogelijk te komen. Ik wilde er zó hard voor werken dat mijn lijf letterlijk keihard op de rem trapte. En eigenlijk was dat nog wel het moeilijkste, het gevoel dat ik faalde in het enige dat ik écht belangrijk vond. Daar waar ik voor leefde en 24/7 mee bezig was. Voor mijn gevoel zou ik daardoor nooit meer erin slagen om mijn doelen te halen want ik had mijn kansen verspeeld door in te storten. Achteraf gezien kan ik dat natuurlijk allemaal wel relativeren en heb ik juist heel veel geleerd door die tijd.

Een van die waardevolle lessen is dat doelen stellen mooi en belangrijk is maar haastige spoed is zelden goed. Niet alleen voor onszelf maar ook zeker voor onze paarden. De eerste jaren in de opleiding van ons paard vormen de basis voor het hoge werk, het belangrijkste is dan dat het zorgvuldig gebeurt. En als je denkt dat het hoge werk niet voor jou of je paard is weggelegd dan heb je zeker geen goede reden om haast te maken en op die manier belangrijke stappen over te slaan.

Stel je voor, paardrijden is je hobby en je hebt een 3 jarig paard die je graag tot zeker zijn 20e actief wilt kunnen blijven rijden. Je ambitie is om ooit Z te rijden. Dan heb je in theorie dus 17 jaar de tijd daarvoor. Toch vliegen de meeste ruiters het liefst zo snel mogelijk door de klasses. In het begin soms nog best succesvol maar doordat er stukken basis zijn overgeslagen wordt het steeds moeilijker om dat succes vol te houden en dan wordt het frustrerend. Er wordt harder getraind, letterlijk en figuurlijk want hij deed het eerst ook dus dan moet ‘ie nu ook niet zeiken! Hij wordt al 7 dus dan had ‘ie toch al zeker Z moeten kunnen lopen!

Maar omdat een Prof of meer ervaren ruiter een 6 jarige Z of verder afgericht heeft wilt niet zeggen dat dat ook persé moet op die leeftijd. Die ruiter heeft veel meer ervaring en daardoor veel minder fouten gemaakt in de africhting waardoor dat ook lukt. En wat is een jaar nu op al die tijd dat je van plan bent je paard (heel en gelukkig) te houden?

Dat is het verschil met een lange termijn visie en een korte termijn visie. In mijn pubertijd had ik vooral een korte termijn visie. Ik wilde zo snel mogelijk Junioren rijden en toen dat mislukte door een blessure, zou het Young Riders worden maar door mijn burn-out mislukte ook dat. Inmiddels had ik niet alleen “pech” met mijn eigen lijf maar ook met mijn paarden, deels echte pech maar deels aan mezelf te danken. Zó ambitieus dat ik vergat te luisteren naar wat mijn paarden aangaven.

Er kwam een gezin en ik leerde dat er meer is dan paarden en alles ging op een lager pitje. Nu is mijn zoontje ouder en durf ik inmiddels weer te dromen, over de Grand Prix! Maar nu met een lange termijn visie. Met welk paard en wanneer weet ik niet want om mijn lange termijn doel te halen heb ik geleerd niet te ver vooruit te plannen. Ik voel elke dag hoe mijn paarden aanvoelen, of ze fit genoeg zijn voor een stap vooruit of juist meer behoefte hebben aan een stap op de plek. Morgen is weer een dag en hardlopers zijn doodlopers. Mijn motto is nu; liever zo goed als ik kan dan zo snel als ik kan. En hopelijk gaan meer ruiters dat beseffen want anders dan de fiets van een wielrenner (waar ik overigens enorm veel respect voor heb), is ons paard soms wel de dupe van onze ambities en nieuwe onderdelen voor je paard zijn helaas niet te koop…

Liefs Solvej