Kriebels in je buik, niet van die schattige vlinders maar die vervelende motten die aan je maag knagen. Doordat de verwachtingen van jezelf zo hoog zijn dat je er eigenlijk nooit meer aan kunt voldoen en dan gaat het mis!
In m’n pubertijd kwam ik op een punt dat niks me interesseerde. “Boeie!” Misschien had ik een beetje téveel schijt aan van alles maar soms mis ik die puber in me wel een beetje, dan wil ik zóveel en het zó goed dat ik er eigenlijk nooit aan kan voldoen. Dat was toen ook maar toen had ik nog een onverschrokken geloof in mezelf waardoor ik nooit aan mezelf twijfelde. Dat is nu wel anders, wijsheid komt met de jaren zeggen ze en hoe meer ik het idee heb dat ik iets van die grote paardenpuzzel begrijp hoe onzekerder het me soms kan maken.
Een tijdje terug uitte zich dat op wedstrijd, ik liet me intimideren door m’n omgeving en eigen gedachtes en door de zenuwen was ik er niet meer voor mijn paard. Ik liep te stuntelen en hij maakte er nog enigszins het beste van maar mijn paard is niet het meest geschikte type leider dus dat resulteerde in een laatste plaats. Mijn eerste laatste plaats ooit en dat gevoel wilde ik nooit meer!
Heel lang heb ik ermee geworsteld, wedstrijden voor me uitgeschoven want het moest thuis nóg beter voor ik wilde gaan en dat klopte ook. Er waren teveel dingetjes niet goed genoeg bevestigd waar ik met een beetje handig rijden in de ring nog wel iets van kon maken maar als africhter pur sang is dat niet mijn stijl. Ik wil fijn kunnen rijden en het moet kloppen, van dingetjes verdoezelen hou ik niet. Na een poos thuis trainen was dat goede gevoel weer terug maar er alleen maar aan denken om me in te schrijven bezorgde me kramp!
Wat was het dan ‘fijn’ om te zien dat de beste ruiters ter wereld ook maar gewoon mensen zijn, dat daar ook van alles mis gaat ondanks hun jarenlange voorbereiding. Dat zij er het beste van maken want “The show must go on!” Met dat gevoel heb ik mezelf ook maar gewoon ingeschreven en niet onverdienstelijk! Er gingen nog genoeg dingetjes mis maar ik kon weer ademen, nuchter nadenken en als er toch iets mis ging bleef ik daar niet in hangen. “Geweun deur rije!”
Als ik er met leerlingen over sprak dat ik ook wel eens zenuwachtig word, ga stuntelen en mezelf maar heel klein voel dan krijg ik meestal verbaasde reacties. Omdat ik doorgaans heel nuchter ben verwachten mensen het niet van me. Daarom in deze blog een hart onder de riem voor iedereen die ook wel eens last heeft van die ellendige motten in je maag. Probeer te verbeteren wat beter kan maar staar je niet blind op je zwakheden, laat juist je sterke kanten meer naar de voorgrond komen en als iets mis gaat dan gewoon doorgaan! Iedereen voelt zich wel eens een kluns maar dat is vooral je eigen oordeel…
Liefs Solvej
0 reacties