Tijdens dit Europees Kampioenschap bleek maar weer hoe ontzettend lastig goed paardrijden is. We streven allemaal hetzelfde na en er zijn vele wegen die naar Rome leiden maar uiteindelijk vindt iedereen zijn eigen weg de beste. Net als godsdienst, iedereen gelooft in zijn eigen god en op zijn eigen manier maar eigenlijk willen we allemaal (op enkele extremisten na) hetzelfde bereiken; geluk en succes!
Wat hebben we op de tribunes of thuis met livestream meegeleefd met onze prachtige sport. Alle emoties kwamen aan bod, intense teleurstelling en verdriet maar ook buitengewoon geluk. Die extremen in emoties geven maar weer aan hoe vreselijk moeilijk onze sport is en hoeveel we ervoor over hebben om het zo goed mogelijk te doen!
17.000.000 Coaches
Tijdens een voetbalwedstrijd is opeens iedere supporter een coach en de een nog fanatieker dan de ander. Logisch want we willen dat onze idolen het goed doen! We willen kunnen genieten van de overwinning van óns land, óns team. Trots kunnen zijn en een klein beetje van die prachtige emotie voelen wanneer sport op z’n mooist is. In de paardensport is dat niet anders, we hebben allemaal een idee van hoe het zou moeten zijn en we willen zó graag dat onze voorbeelden het op die manier doen dat we daar graag wat invloed over zouden willen hebben door onze stem te laten horen. Vroeger was dat thuis op de bank of op de tribune maar nu op Social Media. Een plek waar je makkelijk veel mensen kunt bereiken om ze te overtuigen van jouw mening en jouw gevoel.
Dromen
Niet iedereen heeft dezelfde ambities natuurlijk maar ik droom ervan om een klein beetje te kunnen sturen als mijn grote voorbeelden. Alles lijkt vanzelf en makkelijk te gaan! Maar niets is minder waar. Tijdens dit EK werd weer duidelijk hoe moeilijk het is om een kanon van een paard onder controle te houden en dat op een manier die zo fijngevoelig is dat het er ook nog harmonieus en spetterend genoeg uitziet om aan de enorme druk van buitenaf te kunnen voldoen. Wat leef ik mee met de ruiters die hun series voelen mislukken terwijl iedereen meekijkt en oordeelt. Ik voel me thuis al ongemakkelijk als dat gebeurt.
Andere aanpak
Op het moment dat je dingen mis ziet gaan kun je het gevoel krijgen dat het anders aangepakt moet worden. Zo was er een amazone wiens paard na wat ruimte en adem in de uitgestrekte stap ineens veel relaxter en beter werd. Daar kun je conclusies uit trekken, misschien is er een andere aanpak nodig voor de paarden die niet met de druk om kunnen gaan maar dat is zo zwart wit gedacht. Er hangt zoveel vanaf dat de ruiters echt niet zomaar iets doen zonder een plan of idee erachter. Je kiest als ruiter de trainer en het pad dat voor jou het beste voelt. Dat past bij je doel en je gevoel. Soms is een andere aanpak positief maar niet altijd, we weten allemaal hoe het met Totilas is gegaan.
Kritisch maar met respect
Zelf heb ik ook een redelijk extreem paard op stal – nou ja, hij staat op de wei want op stal kan ‘ie niet – waar mensen al heel veel meningen over gehad hebben. Maar ik weet zeker dat hij bij de meeste van die mensen nog niet één tiende had gekund van wat hij nu doet. Ondertussen zijn er ook ruiters waar hij het waarschijnlijk wél beter bij zou doen en dat houdt me scherp. Wat ik probeer te zeggen is dat het goed is om kritisch te blijven want dat betekent dat we passie voor onze sport hebben, het houdt de ruiters scherp en het niveau groeit enorm. Maar laten we alsjeblieft niet ons respect verliezen in de beste ruiters ter wereld!
Want of we het nu eens zijn met de training of niet, doe het maar eens; Ondanks de hitte tijdens de kür zorgen voor kippenvel bij het publiek!
Liefs Solvej
0 reacties