Het was even rustig rondom mijn blogs maar met een hele goede reden want na bloed, zweet en ook best wel wat tranen werd een kinderdroom afgelopen week werkelijkheid. Sinds vorige week zijn we samen met mijn ouders de trotse eigenaren van een prachtige boerderij waar ik alle mogelijkheden heb om met mijn paarden door te groeien. Iets waar ik als kind alleen maar van kon dromen!
Mijn biologische vader is verslaafd, iets waar ik heel erg lang heel ongelukkig en boos om ben geweest, waar ik me ook heel lang ontzettend voor geschaamd heb maar wat ik uiteindelijk gewoon geaccepteerd heb. Tenslotte kan ik er niks aan doen, als gezin waren wij net zo goed slachtoffer van de drugs. Maar daardoor was het niet makkelijk vroeger, écht niet makkelijk. En natuurlijk is het nog steeds niet iets waar ik trots op ben, maar ik ben er wél trots op dat ik me er niet door uit het veld heb laten slaan.
Uiteindelijk denk ik dat de paarden mijn ‘redding’ zijn geweest, mijn opa en oma zorgden ervoor dat ik op de manege mocht gaan paardrijden en daar vond ik mijn uitlaatklep. Al het stil verdriet kon ik bij de pony’s en paarden op de manege kwijt en tegelijkertijd gaf het me een doel, iets om voor te vechten. Uren heb ik fietsen, schommels en zelfs de hond gebruikt als surrogaat-pony. Constant maakte ik plattegronden van wat ooit mijn stal zou zijn en met heel veel heitje-voor-karweitje spaarde ik speelgoedpaarden en huurde ik zo vaak als het kon een pony op de manege.
Mijn dromen kwamen al deels uit toen we op mijn 14e bij mijn stiefvader gingen wonen. Paarden aan huis! Al snel ging ik fulltime ervaring op doen op stallen en ondanks dat ik al heb mogen proeven van mijn droom is hij nu écht werkelijkheid geworden! Waar ik als kind regelmatig te horen kreeg dat er van mij toch niks terecht zou komen kan ik nu met opgeheven hoofd zeggen dat ik iedereen het tegendeel heb bewezen. Door héél hard te knokken en de juiste mensen om me heen die wel in mij geloofden en me kansen gunden om te ontwikkelen als mens en als paardenvrouw. Zonder mijn ouders en mijn gezin was dit allemaal écht niet mogelijk maar uiteindelijk moet je er zelf voor vechten als je iets wilt. Zoals wij zeggen “Voor niets gaat de zon op!” alles kost geld of moeite, maar als je maar gelooft in je dromen en er echt heel hard voor wilt werken dan kun je het onmogelijke mogelijk maken, hoe vaak mensen ook zeggen dat het niet kan!
We zijn er nog lang niet, we hebben nog veel werk want natuurlijk heb ik alweer nieuwe plannen en wil ik alles naar mijn wens opknappen dus het zal altijd hard werken blijven. Het is echt niet alleen maar rozengeur en manenschijn maar als je dan elke dag kan doen wat je gelukkig maakt dan is het dat allemaal waard! En als je er maar genoeg voor over hebt dan is alles mogelijk, laat je nooit wijs maken dat je iets niet kunt!
Liefs Solvej
0 reacties