Als er iets mankeert aan het gas, de rem of het stuur van je auto ga je vast direct naar de garage. Op een levend wezen van zo’n 600kg die zo zijn eigen ideeën heeft over wat wel en niet belangrijk is geven we daar opeens veel minder om. Gek toch!? In de Fair Play blog van deze week waarom ik een snelle en goede reactie op de hulpen onmisbaar vind.
Met mijn Boxer Juul ben ik bezig met een EG3 cursus en daar word ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Waar ik bij een paard vaak al ver van tevoren zie aan komen wat er gaat gebeuren mis ik bij mijn hond die snelheid nog wat. Dacht ik al behoorlijk consequent te zijn, bleek er tijdens een paar minuten één op één training met een van de trainers toch nog behoorlijk wat vertraging in mijn actie-reactie te zitten. Heel trots op de aandacht die ik van mijn blije spring-in-het-veld kreeg draaide ik wendingen, schakelde in tempo en controleerde de verbinding (net paardrijden eigenlijk). Tot de trainer me bruut van mijn roze wolkje duwde “Solvej, wat ben je nou eigenlijk allemaal aan het doen?” Het gebeurt niet zo snel maar ik stond even met mijn mond vol tanden. “Ehm.. Nou ja… Er zat wel een soort van plan achter.” kwam er nog net uit. Bleek ik de klassieke ruiterfout te maken, véél te veel vragen door elkaar heen met vage hulpen. Hup, terug naar de basis. Aandacht krijgen! Nóg meer aandacht krijgen, pure aandacht en reactie op de hulpen!
Best grappig dat ik op het hondenveld zo gespiegeld werd in iets waar ik elke les die ik geef zo ontzettend op hamer. Als je paard geen aandacht voor jou heeft hebben al je hulpen en oefeningen helemaal geen zin. Als je iets vraagt wil je antwoord, niet morgenvroeg maar direct in dezelfde seconde nog. Krijg je geen reactie op de eerste hulp dan krijg je hem op de 200e ook niet. Wil je vriendelijk paardrijden -toch wel hot item op het moment- dan zal je wel antwoord op je vraag moeten krijgen. Althans, ik vind het persoonlijk heel onvriendelijk om elke pas met mijn been erin te porren. Beter één keer zacht en bij geen reactie één keer zo duidelijk dat een tweede keer (of 200e) niet meer nodig is.
Maar dan wel eerlijk! Als je de handrem aangetrokken houdt moet je niet van je paard verwachten dat hij flitsend op het gaspedaal reageert. Zit je zelf te klemmen met je bovenbenen of hang je scheef ernaast dan maak je het je paard ook vrij onmogelijk om goed te reageren. Alles draait uiteindelijk weer om balans. Als je paard zijn gewicht teveel op de voorhand of aan één zijde heeft hangen (of dat nu door jou of door het paard of een pijntje komt) en jij wilt bijvoorbeeld toch direct naar voren dan zou hij op zijn gezicht gaan dus moet hij het wel compenseren ergens. Dat maakt paardrijden ook zo ingewikkeld. Waar de hond nog steeds op mij reageert als hij niet perfect in balans is zal een paard met ons als extra ballast het veel moeilijker hebben.
Eigenlijk moeten we erop gaan zitten als een soort afstandsbediening. Erop zitten alsof we er niet op zitten. Met de hulpen die we tot beschikking hebben moeten we ons paard zo weten te motiveren dat hij zelf meer in balans gaat lopen, op eigen benen en zonder overbodige bemoeienis van onze kant. Goede reactie aan de hulpen begint dus bij balans en eindigt bij weten wat we willen en daar mega duidelijk en consequent in zijn. Net als die auto, gas=gas, rem=rem, stuur=stuur. Niet morgenvroeg, nú!
Liefs Solvej
0 reacties