Groener gras aan de overkant?

Iedereen heeft er weleens mee te maken; jaloezie. Wanneer je jaloers bent wil je iets hebben wat iemand anders heeft of lijkt te hebben. In de paardensport komt nogal wat jaloezie voor en dan vooral bij stalgenoten, concullega’s en mensen uit je regio. Om de ruiters die ver boven of onder je niveau rijden maak je je waarschijnlijk niet druk maar juist de ruiters waar je jezelf aan kunt meten kunnen onbewust dat groene monster wakker maken. Zolang je dat gevoel gebruikt om zelf nog beter je best te doen is het zelfs nuttig, wordt je jaloezie echter zó groot dat je zou willen dat de ander het niet heeft omdat jij het ook niet hebt dan wordt het afgunst en dat is wel heel naar!

Ik prijs mezelf regelmatig gelukkig dat onze paarden achterom staan met een klein gezellig team zonder drama. Op die manier krijg ik van veel jaloezie, afgunst en geroddel maar heel weinig mee. Gelukkig! Want ik heb weinig trek in negatief gedoe, maar af en toe vang ik toch iets op. Meestal vind ik het wel grappig als ik een roddel over mezelf hoor. Zoals ik al schreef staan onze paarden achterom en train ik dus ook zonder mensen langs de kant en toch weten mensen die ik amper ken wel van alles over mij en mijn manier van trainen of lesgeven. Vaak meer dan ik zelf weet. Best knap op zich 😉 Als ik iets hoor waarvan ik denk dat er een kern van waarheid in zit probeer ik er iets mee te doen en anders probeer ik er maar om te lachen.

Zo hoor ik weleens dat ik te soft ben, bedoeld in een negatieve context maar ik vat het maar als compliment op. Geroddeld wordt er toch, hoe mooi is het dan als het meest negatieve dat bedacht kan worden dat je té lief bent in je rijden? Het lijkt me persoonlijk namelijk vele malen erger als er gezegd zou worden dat ik mijn paarden met een boel geweld voor elkaar kreeg.

Ach en ik ben echt niet heilig, heb gewoon mijn grenzen en wil ook dat mijn paarden reageren als ik iets vraag. Natuurlijk probeer ik zo eerlijk en ontspannen mogelijk te rijden maar het leven is geen ponykamp en ik ben zeker niet perfect. Als ik mijn paarden iets in hun oor fluister gaan ze het echt niet spontaan doen. Er moet gewoon gewerkt en gezweet worden, alleen niet ten koste van alles en ik hou ze graag heel dus morgen is weer een dag. Zo eerlijk mogelijk proberen af te richten en zoeken naar ontspanning betekent dus niet dat je niks hoeft te vragen van je paard, onzin! Vraag je niks dan verandert er ook niks! Maar je paard moet het wel kunnen verwerken wat je vraagt, lichamelijk én mentaal. Het moet niet alleen leuk voor jou zijn als je die strik mag ophalen vind ik, je paard moet voor je wíllen vechten omdat hij begrijpt wat je bedoelt en gemotiveerd is geraakt. Niet omdat hij zo bang voor je is dat hij geen andere uitweg ziet. En als het alleen op die manier lukt, dan neem ik wel genoegen met een strik minder maar geniet ik als softy wel van een fijne training met een proestend paard.

Het gras is dus niet groener aan de overkant. Het wordt misschien alleen wat anders gemaaid en het lijkt mij daarom nuttiger om mét elkaar te communiceren in plaats van over elkaar want elkaar aanvullen levert meer positiefs op dan elkaar aanvallen. Iedereen werkt er hard voor en er zijn zoveel wegen naar Rome, zolang dat met respect voor het paard gebeurd is het toch geweldig om te genieten van een combinatie die het goed doet en wie weet wat je er nog van kan leren!

Liefs Solvej